جامعه از افرادی که در آن زندگی می کنند تشکیل شده است. بنابراین مانند اعضای جامعه دارای ذهن و روان است. مسلما تک تک ما با همه ویژگی ها و رفتارهای خودمان روان جامعه را می سازیم . پس وقتی می گوییم که جامعه افسرده است یا فلان جامعه شاد و سرزنده است، مقصودمان این است که عموما افراد این قبیل جوامع افسرده یا شاد هستند. اما چرا و چگونه جامعه ای افسرده شده و شادابی خود را از دست می دهد؟
دوران نوجوانی را با نام های گوناگونی توصیف کرده اند: دروان شورش و طغیان، دوران بحران هویت و .. اما بیش از آنکه بخواهیم نوجوانی را با هر عنوانی بنامیم، بهتر است ببینیم که ویژگی های این دوران چیست و چرا و چگونه از دوران های دیگر متمایز می شود.
عموما وقتی از زندگی خود خشنود بوده و احساس می کنیم که به اصطلاح همه چیز بروفق مرادمان است و برنامه های مان خوب پیش می روند، احساسی در ما زاده می شود که به آن شادی می گوییم. برعکس اگر وضعیت فعلی ما با آرزوها و انتظارات ما هماهنگ نباشد ، احساس اندوه و ناراحتی می کنیم . اما به راستی شادی چیست و چرا و چگونه شاد می شویم؟
اگر کسی به ما بگوید پشت فلان کوه غول بزرگی زندگی می کند، در درجه اول با ناباوری به او نگاه می کینم و اگر دیدیم که در این مسئله خیلی جدی است، در سلامت او شک می کینم. در چنین مواقعی معمولا می گوییم که او دچار توهم شده است. اینکه چرا و چگونه افراد به توهم روی می آورند، آیا توهم امری ارادی یا غیرارادی است و مرز میان واقعیت و توهم کجاست؟ پرسش هایی هستند که هنوز خیلی از روانشناسان آننها را از خود می پرسند.
ترس های ناشناخته!
همه ما در طول زندگی خود ترس هایی را تجربه کرده ایم که هیچ دلیل منطقی ای برای انها سراغ نداشته ایم. امکان بروز فوبیاها در تمام دوران های زندگی افراد وجود دارد؛ اما معمولا ریشه بسیاری از این ترس های آگاهانه، به دوران کودکی باز می گردد. این دسته از ترس ها میلیون ها نفر از مردم را در جهان درگیر کرده است.
