نوجوانی خدفاصل میان دوران کودکی و دوران بزرگسالی است. به همین خاطر دورانی است پر از بحران.
دردوران نوجوانی، فرد با خروج از کودکی که دورانی برخوردار از حمایت زیاد پدر و مادرش بود، به دنیا و ارتباطات جدیدی وارد می شود که باید کم کم از همه آن حمایت ها و وابستگی ها برای استقلال و ورود تدریجی به دوران بزرگسالی خود استفاده کند.
بزرگ ترین بحران دوران نوجوانی را می توان بحران هویت دانست. در این وضعیت فرد می خواهد روی پای خودش بایستد و هویت و شخصیتی برای خودش بسازد که تا پایان عمر وجه امتیاز وی از دیگران است.
پدر و مادر نقش موثری در گذار سالم کودک به دوران نوجوانی بازی می کنند. والدینی که کودک شان را به خود وابسته می گردانند، عملا دوران نوجوانی پرکشمکش و آشوبی را برای فرزند خود رقم می زنند، به طوری که نوجوان نمی تواند به استقلال شخصیتی جدا از آنها دست پیدا کند.
از آنجایی که نوجوانی دوران هویت و شخصیت یابی است، نوجوان تمایل به زیر پا گذاشتن هنجارها و قواعد اجتماعی دارد. این مسئله می تواند به درگیری ها، بگومگوها و مشاجراتی میان نوجوان با پدر و مادرش و یا کادر آموزشی مدرسه و ... بینجامد.
سختگیری به نوجوان، دیکته کردن امور مطلوب و پسندیده و اندرزگویی گاه باعث واکنش منفی نوجوان می شود.
اگر نوجوان احساس کند که به وی اهمیت داده شده و می تواند طرف مشورت در خانه قرار گیرد، می تواند به آرامی بر مشکلاتش غلب کند.
گاهی وقت ها خانواده و حتی جامعه از یک نوجوان توقعات متناقصی دارند. گاه او را به چشم یک کودک نگاه می کنند – اتفاقا نوجوانان این مورد را برای خود خیلی تحقیرآمیز می دانند – و گاهی هم در حد یک بزرگسال از او توقع دارد و توان و محدویت وی را در نظر ندارند. مجموع این عوامل باعث سرخوردگی و افسردگی بیشتر نوجوان می گردد.
نوجوانی همراه با رشد و تغییرات جسمانی و از آن میان رشد غده های داخلی بدن است. این فرایند هیجانات و عواطفی را درنوجوان به وجود می آورد که لازم است به خوبی جهت داده شوند. اگر آموزش های لازم به شکل علمی و همراه با روش های روانشناختی در چگونگی کنترل و استفاده بموقع و درست از این هیجانات داده نشود ، نوجوان به سمت بزهکاری کشیده می شود.
نوجوان ممکن است درسازگاری با موقعیت جدید دچار نگرانی و اضطراب شود؛ نگرانی هایی از قبیل : ترس از موفق نشدن در امتحان ، ترس از سرزنش شدن توسط دیگران و ...
گردآوری مرکز مشاوره روانشاسی آرامیس
