اما مسئله خواستگاری گرچه مقدمه یک انتخاب است، ولی بیشتر شبیه پیشنهاد است؛ یعنی آنچه در فرآیند خواستگاری رخ می دهد، این است که از طرف خانواده پسر با از طرف خود پسر به خواستگاری دختر می روند و در واقع پیشنهاد ازدواج را مطرح می کنند، مسئله ای فرهنگی است، نه مسئله ای شرعی، قانونی و حقوقی.
در بعضی مناطق کشورهایی مثل هندوستان مرسوم است که خانواده دختر به خانواده پسر پیشنهاد ازدواج می کند و خواستگاری بیشتر از سوی خانواده دختر مطرح می شود. در چنین فرهنگ هایی، خواستگاری زن از مرد، از قدر و منزلت زن نمی کاهد و او را در چشم مرد کوچک نمی کند و حتی اگر جواب از طرف خانواده مرد منفی باشد موجب سرشکستگی خانواده دختر نمی شود و نیز از نظر روانی، برای دختر آسیب زا نیست، اما در کشورهایی مثل کشور ما که چنین فرهنگی وجود ندارد و فرهنگ خواستگاری دقیقا برعکس است، خواستگاری مستقیم زن از مرد مطلوب نیست و عوارضی دارد که در نهایت از نظر روانی و شخصیتی و حیثیت اجتماعی و خانوادگی به ضرر زن تمام می شود؛ به ویژه اگر زن در این رابطه پاسخ منفی دریافت کند، زیرا زنان از نظر عاطفی و هیجانی در عین حال که در سطح بالاتری از جنس مخالف هستند، اما شکنندگی آنها نیز به همین میزان از نظر عاطفی بیشتر از مردان است.
بنابراین در این گونه مسائل که احتمال دریافت پاسخ منفی یا مثبت وجود دارد، با درایت خاصی باید عمل شود و در صورت لزوم باید با افراد کارشناس و مجرب مشورت شود و در مرحله بعد از واسطه استفاده شود؛ واسطه ای که از نظر تعهد ، دلسوزی و رازداری مور اعتماد باشد تا به صورت کاملا محرمانه کار را پیگیری کند و با مهارت و کیاست خاصی، فرد مورد نظر را به ازدواج تشویق و ترغیب کند و بعد از اینکه آمادگی ازدواج در او ایجاد شد، به او جهت بدهد و او را به خواستگاری دختر هدایت کند. با این شیوه، هم دختر از حق انتخاب خود به خوبی استفاده کرده است و هم با واسطه و به صورت غیرمستقیم از فرد مورد نظر خواستگاری کرده و از آسیب های خواستگاری مستقیم درامان مانده است.
هادی سمیعی، کارشناسی ارشد روان شناسی
گردآوری: مرکز مشاور روان شناسی آرامیس
