1- گفت و گو را متوقف کنید.
شاید این جمله خیلی برایتان گران باشد اما باید بدانید که میزان صحبت ما والدین با فرزندان مان بسیار زیاد است. یک محقق و روان شناس امریکایی تعداد جملات رهنمودی و اصلاحی والدین خطاب به فرزندان را در شبانه روز شمرد (جملاتی از قبیل: لباست را آویزان کن، بشقابت را تمیز کن ).تعداد این جملات حدوداً 200 جمله بودند. واقعا چقدر از این جملات مورد نیاز است؟ با یک بررسی دقیق علمی می توان گفت تنها در حدود 25 درصد. در حقیقت ، در یک روز ، فقط 50 جمله رهنمود و امری برای بچه ها جذاب و شنیدنی است. البته این خبر خیلی بدی هم نیست به این شرط که شما این 50 جمله را بشناسید و سعی کنید بیش از آن حرف رهنمودی نداشته باشید.
2- اجازه دهید نتایج طبیعی آشکار شوند.
همان طور که گفتیم کمتر حرف بزنید و بیشتر عمل کنید. اگر کودک تان اتاقش را تمیز نمی کند مهم نیست . اجازه دهید که او با پیامد طبیعی داشتن یک اتاق کثیف و بدبو مواجه شود. اگر لگوها و وسایل بازی اش را جمع نمی کند مهم نیست، انها را در یک جعبه بریزید و از اتاق او بیرون ببرید و تا مدت معینی به او نداهید.
3- مدل گوش دادن فعال
بچه ها بیشتر از طریق مشاهده یاد می گیرند، بنابراین به آنها اجازه و فرصت دهید که با رفتارهای الگو مواجه شوند. به همین دلیل والدین نیز باید خودالگویی از یک شنونده خوب باشند. اما متاسفانه بسیاری از والدین شنوندگان خوبی نیستند. آنچه که دیگران می گویند را می شنوند ، اما این در حالی است که یک گوش شان را به چیزی که گفته می شود تیز کرده اند و گوش دیگری شان را به چیزی سپرده اند و احتمالاً سرشان هم رو به سوی آسمان یا زمین است. گوش دادن فعال چیزی بیش از شنیدن مکانیکی گوش ها است . در این مدل تمام بدن در خدمت و کار است. در گوش دادن فعال ما نیاز داریم که چیزی بیش از واژه ها را بشنویم و بتوانیم معنای جملات را هم دریابیم و به آن پاسخ دهیم.
4- عشق، عشق، عشق
گاهی اوقات ، بچه ها برای اینکه به ما پیامی را بدهند ، به حرف مان گوش نمی کنند. آنها با گوش نکردن به حرف مان به ما یک نکته را می گویند : «تو نمی توانی من را درست کنی و من از ریاست کردن تو خسته شده ام» شما باید در بانک عشق به فرزندتان سپرده گذاری کنید. بنابراین ، همین الان فرصت خوبی است که آنها ر ا بغل کنید.
5- نجوا کردن
اگر شما همه راه حل های بالا را امتحان کردید و بچه هایتان هنوز به حرف تان گوش نمی دهند این راه را امتحان کنید. بچه ها همیشه با این نتیجه می رسند که سرشان فریاد کشیده می شوند . پایین آوردن صدا تا حد یک نجوا دقیقاً برخلاف چیزی است که آنها انتظار دارند و این منتج به پیامد جدید جالبی برایتان خواهد شد. از طرف دیگر، موقعی که شما با صدای آرام صحبت می کنید بچه ها وادار می شوند که برای دقت به آنچه می گویید به شما نزدیک تر شوند . چه چیزی بهتر از این؟ آیا ما دوست نداریم که فرزندمان به ما نزدیک تر شود؟
محمد خدابخش – کارشناس ارشد روان شناسی بالینی کودک و نوجوان
