کودکانی که احساس خوبی نسبت به خودشان پیدا می کنند، بهتر می توانند با مشکلات و تعارضات زندگی در بزرگسالی کنار بیایند.
نحوه رفتار پدر و مادر با کودک از همان دوران شیرخوارگی نقش تعیین کننده ای در شکل گیری یک اعتماد به نفس قوی دارد.
پدران و مادرانی که مرتب به کودکان شان امر و نهی می کنند، توانایی تشخیص بین کارهای خوب وبد را در او از بین می برند و وی را به خویش وابسته می کنند.
اگر وابستگی کودکانه به موازاتی که کودک رشد می کند، جای خود را به وابستگی بالغانه ندهد، نمی توان اعتمادبنفس خوبی را در او سراغ گرفت.
کودکانی که رابطه و تعاملی خوب با پدر و مادر خود دارند، ضمن برخورداری از اعتمادبنفس بالا، بهتر می توانند دوست پیدا کنند و از بودن با دیگران لذت ببرند.
اختصاص دادن وقتی به کودکان و بازی و صحبت کردن با آنها می تواند پدر و مادر را در شناسایی نقاط قوت و ضعف کودک و در نهایت تقویت توانایی های او یاری رساند.
خواندن و تعریف کردن قصه ها و افسانه ها را می توان جایگزین پند و نصحیت مستقیم کرد. نصحیت و پند گفتن سبب واکنش منفی کودک می شود و اعتمادبنفس کودک را پایین می آورد . برعکس انتقال تجربیات ارزشمند و سودمند از طریق قصه، حس خودباوری و اعتمادبنفس کودک را تقویت می کند.
اینکه کودک اطمینان پیدا کند که شما او را دوست دارید و به شکل های گوناگون محبت خود را به او ابراز می کنید، می تواند پشتوانه عاطفی محکمی برای او فراهم آورد.
انتظارات از کودک باید مطابق و سازگار با سن و توانایی های او باشد.
باید اجاز داد که کودک دیدگاه های ولو اشتباه خود را با شهامت بیان کند، اما این به آن معنا نیست که کودک با تصورات و برداشت های نادرست و غیرمنطقی رشد کند.
ارزش قائل شدن برای کار کودک اگر چه یک نقاشی ساده باشد و تشویق وی، از جمله رفتارهایی است که می تواند اعتمادبنفس بالایی را در کودک پدید بیاورد.
مرکز مشاوره روان شناسی آرامیس
