• اضطراب جدایی ، پدیده ای طبیعی بوده که در روند رشد کودک اتفاق می افتد؛ اما هنگامی که شدید شود و مدت زیادی ادامه داشته باشد، می تواند نوعی اختلال به شمار آید.
• یکی از شایع ترین رفتارهایی که ناشی از اضطراب جدایی است، گریز از مهد کودک یا مدرسه و انزوای کودک از همسالان خود در محیط های آموزشی است، به طوری که برخی از مادران ناچار می شوند وانمود کنند که در مهد یا مدرسه حضور دارند.
• برآوردن نیازهای کودک به این معنا نیست که هر گونه انتخاب و آزادی عمل را از او بگیریم. می توان کودک را به تدریج برای انجام کارها و پذیرفتن مسئولیت کارهایش آماده کرد.
• پدر و مادرانی که هر چه فرزندشان می خواهد فورا برای او آماده می سازند و حاضر نیستند کوچکترین مسئولیتی به او بدهند، ممکن است فکر کنند که دارند به او خدمت می کنند؛ اما با این کار وابستگی کودک به خودشان و در نتیجه اضطراب جدایی او را افزایش می دهند. پدر و مادرهای سختگیر هم همین اندازه می توانند برا ی کودکان خود مشکل ساز شوند.
• کودکان در سن های 8 یا 9 ماهگی با دیدن افراد غریبه می زنند زیر گریه یا به قول معروف غریبگی می کنند. این امر کاملا طبیعی بوده و نشان می دهد که کودک میان افراد آشنا و ناآشنا قادر به تمایز است.
• جدایی از برخی نشانه های عامی که در اضطراب جدایی قابل تشخیص است، ممکن است هر کودکی رفتاریا نشانه خاصی از خود بروز دهد.
• نخستین واکنش رفتاری که کودک در برابر احساس جدایی از پدر و مادر از خود نشان می دهد، گریه است.
• برخی از کودکان اضطراب جدایی خود را به این شکل بروز می دهند که همیشه نگران این هستند که مبادا پدر و مادر دچار آسیب شوند.
• اکثر کودکانی که دچار این اضطراب می شوند، از مادر یا پدرشان می خواهند که شب کنار آنها بماننند تا خوابشان ببرد. عده ای دیگر از این کودکان برای خواب به اتاق پدر و مادر می آیند.
گردآوری: مرکز مشاوره روان شناسی آرامیس
