• ممکن است برخی از حالات روانی ویژه مانند افسردگی یا گوشه گیری – به شرط اینکه خود نشانه بیماری یا اختلال روانی نباشند – پس از ازدواج فرد از میان بروند و یا تعدیل شوند؛ اما اینکه فکر کنیم ازدواج می تواند اختلال های روانی حادی مثل پارنویا و یا شیزوفرنی را زا میان ببرد، یک باور نادرست است.
• اتفاقا اختلال های روانی ای مانند پارانویا و یا شیزوفرنی می تواند پس ازدواج متوجه همسر یا فرزندان شوند.
• افرادی که دارای ناهنجاری ها و اختلال های روانی و شخصیتی هستند یا سابقه ژنتیک ابتلا به بیماری های روانی را در خانواده خود دارند، بهتر است پیش از ازدواج با روانپزشک یا مشاور خود در این زمینه رایزنی کنند.
• به طور کلی ازدواج مرحله جدیدی در زندگی فرد به شمار می آید، به همین خاطر می تواند استرس زا باشد. بنابراین با آگاهی از ظرفیت ها و محدودیت های روانی خود پیش از ازدواج می توان تا حد زیادی این مشکلات را رفع کرد.
• بنابراین اگر فردی استعداد بروز بیماری روانی را داشته باشد یا نتواند به خوبی استرس پس از ازدواج را مدیریت کند، پس از تشکیل خانواده دچار مشکلات روانی خواهد شد.
• بهتر است هر فردی پیش از ازدواج با روانشناس یا مشاور گفت و گویی داشته و درباره مسائل و مشکلات و مسئولیت های مرتبط با ازدواج از طاقت فرد بیرون بوده و او را به لحاظ روانی ناخوش و ناتوان می کند.
• برخی از خانواده ها فکر می کنند که با ازدواج فرزند بیمارشان، عملا از خود سلب مسئولیت می کنند. این در حالی است که تشکیل خانواده یک امر دو طرفه و – در صورت داشتن فرزند یا فرزندانی – یک امر چند طرفه است؛ به این معنا که فرد با ازدواج دارای مسئولیت در قبال همسر و فرزند خود می شود.
• به دلیل فرهنگ پایین روانشناختی در جامعه برخی از خانواده ها از اینکه بگویند فرزندشان دارای اختلال روانی است، ابا دارند. این مسئله سبب مشکلات زیادی در روابط زناشویی آینده خواهد شد. بنابراین هیچ چیز از صداقت بهتر نیست.
مرکز مشاوره روان شناسی آرامیش
