آرامیس مشاور




وقتی کاری که به کودکمان سپردیم انجام نمی دهد، باید چه کار کنیم؟

سندرم پری جادویی
سارا از وقتی که بچه هایش کوچک بودند، در زمینه کارهایی که به دخترهایش می گفت، مشکلاتی دارد . موقعی که او از بچه هایش می خواهد به او کمک و کیف مدرسه شان را مرتب کنند و زباله های خانه را در گوشه ای بگذارند، آنها اغلب اوقات با ناراحتی این کار را نصفه و نیمه انجام می دهند، تا جایی که سارا خودش مجبور می شود. این کار را انجام دهد. آنها در مقابل درخواست مادرشان می گویند: «اوه، نه مامان»، «من فراموش کردم این کار را انجام بدهم»، «بعداً انجام می دهم». گاهی نیز خشمگین می شوند و می گویند : «این کار من نیست». سارا می گوید بچه هایش سندرم پری جادویی دارند. آنها یک پری (من) را تجسم می کنند که اگر نتوانستند کارهایشان را انجام دهند، او انجام می دهد. به هر حال، این یک ناکامی است که اغلب والدین در ارتباط با کودکان شان با آن درگیرند. در زیر چند روش موثر از سوی روان شناسان کودک برای مادرانی از قبیل سارا که دچار چنین مشکلاتی هستند، ارائه می شود.


پایداری و باز ایستادن
دکتر جوان کاتلر، متخصص ارتباطات خانوادگی در تورنتوری کانادا می گوید: «هرگز کارهایی که به بچه هایتان سپردید، خودتان انجام ندهید. مهم نیست که چقدر وسوسه می شوید که لباسش را از کف اتاقش بردارید، مهم این است که به نظر شما انگار چنین چیزی دیگر وجود خارجی ندارد. بچه ها برای فراموش کردن کارهایی که والدین از آنها می خواهند شرطی می شوند، زیرا شما به عنوان پدر و مادر به آنها یاد می دهید که اگر کاری را انجام ندهند، شما آستین هایتان را بالا می زنید و آنها را نجات می دهید.»
پس برای دفعه دیگر این کار را انجام ندهید. بچه هایتان را کنارتان بنشانید و به آنها توضیح بدهید که شما به کمک آنها در خانه نیاز دارید و برای آن ارزش زیادی قائل هستید؛ خواه این کار تمیز کردن کیف مدرسه باشد یا باز کردن سفره ناهار. به آنها بگویید که شما دیگر نمی توانید به آنها در کارهایشان کمک کنید. کالتر معتقد است سخت ترین بخش ، ایستادگی و مقاومت در برابر وسوسه کمک کردن است؛ حتی گاهی اوقات ممکن است برای سه روز لباس فرزندتان در اتاقش روی زمین بماند.


مراقب هیجاناتتان باشید
آنچه سارا و مادرانی مانند او را عصبانی می کند، تمیز نبودن اتاق یا مرتب نبودن کیف بچه ها نیست، بلکه این واقعیت است که بچه ها به مرجع بودن آنها احترام نمی گذارند. مشکل این است که بچه ها اغلب به دلیل خشم مادر یا پدرشان واکنش منفی نشان می دهند تا به درخواست آنها. به همین دلیل شما باید از ستیز کردن با فرزندتان اجتناب کنید و در هر شرایطی خونسرد بمانید. (البته خوب می دانیم که این کار چقدر برایتان سخت است!) به بچه هایتان کارهای عادی برای انجام دادن بدهید، سپس اضافه کنید تا وقتی که او این کار را انجام نداده است، هیچ چیز خوشمزه ای برای خوردن ندارد و بازی هم نمی تواند بکند. توجه کنید که به آنها اجازه ندهید که با واکنش شان دکمه عصبانبت شما را فشار دهند. موقعی که فرزندانتان تمایل ندارند کاری را انجام دهند، غر می زنند اما شما خونسرد بمانید و واضح به آنها بگویید: تو نمی توانی تلویزیون نگاه کنی، چون هنوز کاری را که بهت گفتم، انجام ندادی.


آرمان گرا نباشید
واقعیت این است که نگاه فرزند شما به مقوله تمیزی با نگاه شما متفاوت است. دختر کوچک شما واقعا متوجه نمی شود که وقتی کوهی از لباس هایش روی زمین اتاق باقی می ماند، چه اتفاقی نمی افتد و چرا باید این لباس ها روی زمین نباشد. نکته کلیدی این است که برتکالیفی تمرکز کنید که در خانه تان اولویت دارد و نه بر هر چیز فرعی که اولویت ندارد
تخت خواب دختر یا پسرتان حوزه اوست. در نهایت موقعی که او لباس هایش را از روی تختش جمع نمی کند، در را ببندبد. مطمئن باشید که او خود لباس هایش را جمع خواهد کرد. برای بقیه قسمت هایش را جمع خواهد کرد. برای بقیه قسمت های خانه نیز که برای همه اعضای خانواده مشترک هستند، به کودکتان اجازه دهید که از میان یک فهرست از کارهای رزمره در خانه خود، کارهایی را برای انجام دادن انتخاب کند و خودش مهلتی را تعیین کند. طی این مهلت ، وظایف شان را به آنها یادآوری کنید. یادآوری کردن، بخشی از کار والدین است که عادت ها را در فرزندان شکل می دهد، اما شیوه یاداوری شما متفاوت است.
عمده روان شناسان کودک طرفدار جایگزینی یادآوری آزار دهنده و از روی عصبانیت با یادآوری با شوخی روی خوش هستند. برای مثال، می توانید به پسرتان بگویید: ممنون می شوم لیوان ها را از روی سفره برداری و به آشپزخانه بیاوری، چون متاسفانه پری تمیز کننده سفره دیگر اینجا زندگی نمی کند.


مهدی ملک محمد- کارشناس ارشد روان شناسی