براساس مطالعات روان شناسان و براساس آموزه های دینی باید کاملا هوشمندانه و هدفمند در مسیر ازدواج و زندگی مشترک گام برداشت. با این حال در شرایط فعلی چگونه باید دید؟ چه چیز را باید در طرف مقابل جست و جو کرد؟ عاشق چه چیز شد و بعد کت و شلوار دامادی و لباس عروسی پوشید؟
امروزه دو شیوه در امر ازدواج در جامعه مرسوم است؛ شیوه سنتی و شیوه مدرن. در شیوه سنتی - آن هم به شکل صحیح اش - فرد معیارهای خود را با والدین در میان گذاشته و علاوه بر دریافت همفکری بزرگ ترها، خودش هم در انتخاب صاحب نظر و فعال است . متاسفانه باید گفت چنین شیوه های در شرایط کنونی به بیراه کشیده شده و فرزندانی که دچار نوعی سخت پسندی هستند ، همه چیز را به دوش خانواده می اندازند. بعدها اگر از ازدواج خود رضایت نداشته باشند، می گویند:« مقصر خانواده مان بود!» اگر هم ازدواجی نداشته باشند می گویند: «سرنوشت مان چنین رقم زد!» به راستی بدون ذره ای تلاش و توکل می توان به رضایت و نتیجه رسید؟!»
گروه دیگری که به شیوه انتخاب خود عنوان پر طمطراق مدرن را نام نهاده اند ، برایشان مهم نیست در چه شرایطی ، با چه ملاکی ، در چه محیطی ، با چه کسی به نقطه خواستن و عاشقی برشند. عشق دم دستی ترین معنا در ارتباط سطحی آنها پیدا می کند.
وقتی از انها سوال می کنید چرا این خانم را برای زندگی انتخاب کردی؟ با افتخار می گوید: «پدرش پولدار است!» یا «جلوی همه همکلاسی هایم پز می دهم که زیباترین دختر دانشگاه در کنار من قدم می زند!» این پاسخ ها گواه این است که فرد اصلا معنای داشتن ملاک در ازدواج تا به حال به گوشش نخورده است!
با عبور از معیارهای احساسی موفق می شویم
وجه مشترک اغلب ازدواج های ناموفق، انتخاب تنها بر مبنای عشق خام شکل می گیرد و بعد تازه معیارهایشان را در طرف مقابل جست و جو می کنند، در حالی که در ازدواج های موفق هر فرد قبل از انتخاب معیارهای برای خود در ذهن دارد و سپس معیارهایش را با ویژگی های طرف مقابل مطابقت می دهد.
روی اولین پله ازدواج های ناموفق چنین دلایلی برای انتخاب همسر آینده ردیف می شود: فرم صورتش زیباست، مدرکش دانشگاهی است ، شغل خوبی دارد، پدرش پولدار است، باید شاخص مجلس عروسی باشد و غیره.
بخت هیچ کس بسته نیست.
وقتی معیار صحیح در ذهن جوان شگل گرفت، حال زمان معرفی افراد به یکدیگر مطابق معیارهایی که همخوانی دارند، فرا می رسد. جمله «هیچ خواستگاری ندارم» و معادلش «هیچ دختری در شان خود پیدا نکرده ام» جملاتی منفی است که اکثرا ریشه در کمرنگ شدن نقش موثر خانواده در مراحل مختلف ازدواج و نداشتن ملاک های صحیحی انتخاب همسر دارد. واقعیت این است که اغلب جامعه شناسان و روان شناسان یکی از دلایل مهم بسته شدن بخت دختران و پسران آماده ازدواج را کمرنگ شدن نقش خانواده ها و فقدان ملاک های مناسب برای انتخاب عنوان می کنند.
آنها معتقدند چنانچه پدر و مادر در تعامل دوستانه ای با فرزند خود باشند و دورادور بستر مناسب آشنایی را فراهم آورند ، این مشکل به نحو شایسته ای حل خواهد شد. برگزاری مهمانی های دوستانه و مطابق شرع به مناسبت های مختلف راه گشای موثری خواهد بود. در این محافل هم مودت ها بیشتر شده و هم وصلت های موفقیت آمیز در سایه نظارت خانواده شکل می گیرد.
ایمان و تعهد اهمیت دارد
معصومه السادات حسینی که پس از ازدواج با همسر دیپلمه خود توانسته مدارج علمی را طی کند و اکنون دکترای ریاضی و فلسفه است. موفقیت خود را مدیون همسرش می داند و می گوید: «باید فرد مقابل را فقط و فقط به خاطر گوهر وجودی خودش انتخاب کرد، نه به خاطر آنچه در دنیای مادی دارد. من همیشه به دخترانی که بر معیار تحصیلات مصرانه پافشاری می کنند، می گویم: در شرایط هم کفو بودن بیش از اینکه مدرک فرد اهمیت داشته باشد، توانمندی وی را ملاک قرار دهید . شاید جوانی شرایط تحصیلات عالیه را نداشته، اما در کار خودش که مثلا فنی است ، حرف های زیادی برای گفتن دارد.»
وی ادامه می دهد:«ملاک باید بر پایه ایمان، تعهد و اصالت خانوادگی فرد مقابل باشد. اختلاف تحصیلات نباید مانع بزرگی قرار گیرد، اما متاسفانه بارها و بارها در کلاس های خود آگاهی داده ام، دانجشو هم پذیرفته است؛ با این حال همین که به جامعه پا می گذارد، دوباره به خانه اول برمی گردد.»
این استاد دانشگاه به جلب موافقت خانواده در امر ازدواج صددرصد تاکید داشته و می گوید: «بعضی از دختران می گویند خواستگارمان خواسته خلاف نظر خانواده مان با او ازدواج کنیم. به انها متذکر می شوم در جواب چنین خواستگارانی بگویید: ما نمی توانیم خودمان را از موهبت بزرگی چون خانواده محروم کنیم ، مگر اینکه موافقت خانواده جلب شود.»
ازدواج هندوانه دربسته نیست
حتما این جمله قدیمی را از افراد مختلف شنیده اید که می گویند؛ ازدواج همچون هندوانه دربسته ای است و موفقیت در ازدواج را براساس شانس و تقدیر می دانند. این گونه نیست و ازدواج موفق نسبتا قابل پیش بینی است.
ماهنامه سپیده دانایی، شماره 48
